REFLEKSYJNIE

ZBLIŻA SIĘ POWOLI, OSTROŻNIE, PO CICHU...

Źródło: http://gifyagusi.pl/gify-snieg-2/

Z I M A

To pora, gdy wszystko jakby zastyga w czasie. Zapewne każdy z nas kojarzy ją z przejściem do snu, śpiączki, czy zamieraniem. Najczęściej jest niechętnie przyjmowana przez nas, gdy przynosi mroźne dni, przyczynia się do utrudnień w poruszaniu się, a wstawanie z rana z ciepłego łóżka jest coraz trudniejsze...  Z zimą muszą zmagać się przede wszystkim też zwierzęta skazane na przetrwanie o własnych siłach, czy ludzie bezdomni, którzy nie chcą korzystać z domów opieki. Ta najbardziej dokuczliwa dla wszelkich stworzeń na Ziemi, rzadko przyjmowana z entuzjazmem (do tej grupy można podpiąć najczęściej dzieci czy miłośników sportów zimowych) pora roku okazuje się nadzwyczaj wszechobecna nawet wówczas, gdy zastępuje ją wiosna, lato czy jesień. Zima, wciąż trwa na obrazach, fotografiach, w piosenkach, czy wierszach, a także wielu innych dziełach sztuki w których to ona wiedzie prym, my natomiast podziwiamy, słuchamy, oglądamy i snujemy fantazje o niej.

        Na blogu Chichiro o świecie odnalazłam ,,ciepłą" opinię na temat  zimy przedstawionej na jednym z obrazów Abrahama Beerstratena - ,,Winter view of Leyden".

Abraham Beerstraten - ,,Winter view of Leyden

Intrygujące i wielce fascynujące, gdy ktoś potrafi na płótnie uwiecznić to, co ulotne. Następnie zaś ten zapis w formie obrazu udziela się odbiorcy, jako najczęściej przetworzenie własnych odczuć, w niezwykle czuły, barwny i liryczny sposób. Ja -obserwator, osoba trzecia zaistniałej sytuacji mogę również wyrazić własne odczucia, przemyślenia z kontemplacji obrazu, ale nie wiem, czy kiedykolwiek potrafiłabym je opisać z takim poruszeniem, nietuzinkowo i subtelnie by oddać w pełni to, co myślę. Czy słowa są w stanie wyrazić to, co czuję? Moja odpowiedź brzmi początkowo, jako niepewne ,,nie", ale jednak po dłuższym zastanowieniu z wahania przechodzi w stanowcze - ,,NIE". Natomiast wielu z nas podejmuje ten wysiłek, co w pewnych przypadkach bliskie jest zamierzonemu celowi, choćby w tym urzekającym mnie opisie [Chichiro o świecie] :

Obrazy przedstawiające zimowe scenki rodzajowe rodem z Holandii to moja mała kraina szczęśliwości. Przenoszę się duchem do świata bajek, gdy widzę oprószone śniegiem łyse konary drzew, kamienice niczym wyrzeźbione z piernika, skute lodem kanały i ludzi jak małe laleczki. Trudno uwierzyć, że te scenki miały miejsce naprawdę. Takie miasto bym odwiedziła i spróbowała sił w jeździe na łyżwach na zamarzniętym kanale. Tymczasem oglądam ten pejzaż miejski jak jakiś olbrzym, bawiący się przyciskiem do papieru kryjącym inny świat w innych czasach - taki przycisk ze scenką pod szkłem, którym można potrząsnąć i wywołać sztuczny śnieg.

Beerstraten malował przecudne niebo, na wielu obrazach wygląda ono jak kłęby dymu. Moje ukochane szarawe odcienie przeważają na licznych płótnach, lecz wcale nie oziębiają całości. Są w jego krajobrazach słodycz i romantyzm, jakby śnieg był z cukru pudru, a opowieści, jakie ilustruje, przypominają piosenkę "Na Wojtusia z popielnika": (...) "Z cukru był król, z piernika paź, królewna z marcepana" .

Zwykle jest tak, że zmienia się nasze postrzeganie wobec czegoś, co nas bezpośrednio nie dotyczy. Zima jest piękna, gdy oglądamy ją przez szybę, widzimy na ekranie, zdjęciach, widokówkach, czy w filmach. Wzniosłość pojawia się wówczas, gdy mamy styczność z czymś właściwie nam nieobecnym, co przeminęło, zostało utracone, nie wróci... a co przechowujemy w jedynie nam wiadomych doznaniach, przeżyciach, tęsknotach. I mimo, że zima znów nadchodzi nigdy nie będzie ona tą, jaka była rok, dwa, a nawet kilkanaście lat temu. Spoglądam za okno. I widzę już nieco inny pejzaż, widzę go już oczyma nie dziecka, ani nastolatki, ale wkraczającej w dorosłość kobiety. Zima już nie kojarzy mi się z feriami, świętami spędzanymi w gwarze rodzinnym, czy zabawami śniegiem. Zima pojawia się w innej postaci niż dotychczas... Chyba najbliższa zdaje się wyłaniać z wiersza Czesława Miłosza - Postój zimowy. Tak, w ten oto sposób coraz częściej oczekuję zimy...

POSTÓJ ZIMOWY

A kiedy ręka uchyla zasłony,

I świat po nocy jawi się widzialny,

Na śnieżnych wieżach kołyszą się dzwony

I stoją w oknach szronu białe palmy,

I puch opada pazurkiem strącony.

Łaskawa zima codziennie nam sprzyja

Pośrodku ogni niepewnego wieku,

Zwierzęta dziwne mróz w niebie rozwija,

Gwiazda osiada na biednym człowieku

I tając grzeje, już blisko Wigilia.

Idziemy w nasze wysokie pokoje,

Dzwonki czy skrzydła za oknami brzęczą

I słońce pada, siostrzyczko, na twoje

Włosy, i zjeżdża jak chłopak poręczą,

Ale ty inną jasność masz na czole.

Przyjmij ode mnie tę gałązkę małą

Mimozy, w nasze przywiezionej sniegi.

Bo gdyby ciebie wszystko nie kochało,

Tobym nie myślał, zamknąwszy powieki,

Że piękne jest to, o czym się milczało.

O Boże, jak niepewne nasze losy,

Jaka potężna siła nami toczy,

Ile złych godzin serca nam spustoszy,

Zanim ty, wierna, zamkniesz moje oczy,

Ty, przychodząca do mnie szarym rankiem,

Jak matka senna z kopcącym kagankiem.

Ogromne wody, zamglone stolice,

Mroźny znak wojen, co w niebie się pali -

Ale ja niczym siebie nie nasycę

I tak oboje będziemy czekali

Na promień ostry, który nas otwiera,

Nie wiem, czy gdy się żyje, czy umiera.

Zimo dobra, bielą otul nas,

Bo każda nasza chwila przebudzenia czeka,

Z dawnych smutków oczyść naszą twarz,

Bo mamy jechać razem, a droga daleka.

I niech się spełni złotej łaski czas.

Czesław Miłosz

A czule swoim głosem otula słowa tego wiersza Czesław Mozil - Postój zimowy. 

Emilia Wółkiewicz